Happy New Year

This blog needed a new lease of life. So did I. The watchful eyes...1984...Google gives my other blog's url when searched for my name. I didn't like it. This, even after so called anonymity on the blogger service. Tried everything. Removing it from google list, from blogger public list, but nothing basically worked. Anyway, enough people already knew that blog's url so removing it from google search would not have helped it. I love readers. But not those who know me as a person. The whole purpose is lost if my personal and virtual life get mixed in this way. The posts here are not virtual, they are incidents from my life, my thoughts, dreams, ideas, nothing is unreal/virtual about them, but revealing too much to a familiar audience is not my idea of blogging.

I will keep it short and sweet this time. But I promise to write regularly here. Wish you all a very happy new year! Hope 2010 brings all the great things you wish for. Just a suggestion. Don't stop at wishing. Work toward it. If someone asks me what's the biggest lesson I learnt in 2009,I would say, it's learning that working hard has no alternative...no wish, no hope, no dream will succeed without some real effort on your part. More importantly, even if you do not succeed, you would have your hard work with you. You would have learnt something and it will be useful on this journey. Not just that, success is important, but equally important is the feeling that success was due. More often than not, I have observed I'm not appreciative of a success undue. So work hard, and 2010 will be great for you, I promise.

Now something in my first language...


नवीन वर्षाच्या अनेक शुभेच्छा! स्वप्नं बघा, आणि ती साकार करण्यात स्वप्नांना प्रयत्नांची जोड द्या, आणि मग बघाच...कोण तुम्हाला थांबवू शकतो ते!

३ वर्षांपासून मी ’सिंगल’ श्रेणीत अडून बसलोय आणि या वर्षी तरी पुढल्या वर्गात मला प्रवेश मिळावा अशी मी स्वतःसाठी आशा करतो. तुम्हाला ’प्रयत्ने वाळूचे कण रगडिता...’, असा उपदेश दिल्यावर मी स्वतः हातावर हात धरून बसणे कसे शक्य आहे? या बाबतीत तरी नक्की नाही! पण ’जीवनसाथी’ आणि मुला-मुलींना व्यवस्थित क्रमबद्ध पद्धतीने सोबत आणणाऱ्या असंख्य तसल्याच निरुपयोगी पोर्टल्स वर माझा विश्वास नाही. त्या पद्धतीत स्वातंत्र्य नाही आणि चक्रव्युहासारखे ते खेळाडूंना गिळूनच मग शांत होते असं काहीसं माझं त्या शोभायात्रेबद्दल मत आहे.

त्यावर उपाय हाच की स्वतःचा साथीदार स्वतः शोधणे. २०१० मध्ये मला या सर्व क्रियाकलापासाठी भरपूर वेळ काढावा लागणार, आणि ते मी आवडीने काढीन. फक्त मनासारखी साथीदार मिळाली तरी तिच्याशी प्रेमराग आळवायला आवडेलच असे नाही. त्याचं उपप्रमेय हे की प्रेम हे ठोकताळ्यात बसत नाही, आणि प्रेम-विवाह करायचा असेल तर फक्त दोन गोष्टी सोबत हव्यात...पहिली ही की प्रेमावर अतूट विश्वास असणे. हे म्हणजे थोडं मृगजळासारखे आहे, पण काही केल्या ती वाट सोडणे नाही...दुसरा महत्त्वपूर्ण आणि आवश्यक गुण म्हणजे अपेक्षा आणि रीतींच्या जळमळाटापासून दूर असणारे मन...ज्याची द्वारं फक्त प्रेमासाठी खुली आहेत.

करायला तर आहे सोपे. टिकवायचे कसे हे मात्र समजायला हवे. या साली ही ज्ञानप्राप्ती मला व्हावी हीच इच्छा...


Once again, wish you all a great year ahead. And in pursuing your dreams, don't forget to have a good time!!!